زيارت عاشورا سرود عرش

زيارت عاشورا تعليم الهي است و به همين جهت مخصوص اهل تقوي است:"اتقوا لله و يعلمكم الله".

زيارت عشورا مال محرم ها و خصوصي هاست.عمومي نيست. زيارت وارث عمومي است.اما زيارت عاشورا مخصوص اهل راز و يك حقيقت عرشي است.

زيارت عاشورا كلام الله و سرود عرش است، آهنگ توحید دارد. آدم در زیارت عاشورا،حتی یک جا،دنیا از خدا نمی خواهد.آخرین مرحله زیارت عاشورا فناست.بعد از آنکه زائر، سلام ها را می دهدو به سجده می افتد،در سجده چه می گوید: خدایا مرا حسینی کن، تا من هم در خطی باشم که یاران حسین (ع) در آن خط بودند.خط مردانگی،آزاد و بی تعلق به این دنیا زندگی کردن،خط بندگی و عشق خدا و خط از جان گذشتن. سراسر زیارت عاشوراسرود عشق است و در یک جای آن توجه به دنیا وجود ندارد، درست همانندمناجات امام باقر(ع) در سحرهای ماه مبارک رمضان در دعاهای مربوط به سحرهای ماه مبارک رمضان، دو دعا بسیار مورد توجه است:دعای ابو حمزهٔ ثمالی و مناجات امام باقر(ع). دعای ابو حمزهٔ ثمالی گرچه دعای بسیار فوق العاده ای است،اما جهات دنیوی هم در آن آورده شده است. ولی در مناجات شریف امام باقر(ع) در سحرهای ماه مبارک رمضان، انسان از اول تا آخر پیش خداست. اصلاً غیر خدا نمی بیند:"اللهم انی اسألک من جمالک باجمله،من کمالک باکمله".مرتب با خود خداست. خود خدا را میخواهد.غیر از خودش چیزی نمی ماند که بخواهد. با همه دعاها فرق دارد. زیارت عاشورا هم همین گونه است. آهنگ توحید دارد.انسان را عرشی می کند و بالا می برد.