آرزو مي كنم در تنهايي تنهاييت تنها بماني

تو مي تواني دوستي مرا نپذيري. مي تواني مرا از خود براني. مي تواني روي از من بگرداني و براي هميشه مرا از ديدار خود محروم كني ... من هم مي توانم تو را نبينم. مي توانم روز ها و شبها بدون ديدار تو بسر برم. مي توانم چشمانم را از سر راه تو بگردانم و به سوي تو خيره نشوم. مي توانم زبانم را وادارم تا نام تو را بر خود جاري نكند. مي توانم گوشم را از شنيدن آهنگ صدايت بي نصيب نمايم. ولي ....قلبم.... او ديگر در اختيار من نيست. او تا زنده ام بياد تو خواهد طپيد او در درون خود بخاطر تو خواهد ناليد.

مگر ترانه هاي آسماني عشاق و سرودهاي ملكوتي دلباختگان بگوش تو نمي رسد؟
تمام هستي من، چرا دوستم نمي داري؟
وسيله اي جز رابطه اي كه قلب ها را به يكديگر نزديك مي كند ندارم. تصور مي نمايم كه گه گاه به كمان احساسات كسي كه مدتهاست او را فراموش كرده اي پي ببري و اندكي او را بخاطر بياوري.
نمي دانم آيا سزاوارم كه به اين دستاويز اميدوار باشم؟
مگر نمي گفتي قلب تو جايگاه عشق و آرزوي منست؟
مگر نمي گفتي نگاه تو مرا به بهشت مي رساند؟
مگر نمي گفتي زندگاني خويش را براي تو مي خواهم؟
پس چه شد؟ چرا در تاريكي زندگي رهايم ساختي؟
فرشتگاني كه سوگند عشق و وفاداري ترا شنيده اند هنوز با انديشه هاي من بازي مي كنند. بلبلاني كه در كنار دلهاي ما نغمه سرائي كرده اند هنوز در گوشه و كنار زمزمه مي كنند و بر دل دور افتاده من سلام مي گويند.
راستي، آن همه لطف و پاكدلي به كجا رفت؟ چرا سعادتي كه بر هستي من سايه افكنده بود، بدين زودي در تاريكي هاي سرشك و اندوه پنهان گرديد؟ مگر ممكن است دليكه به نور عشق و فضيلت، گرمي و روشني يافته است بدين زودي سرد و خاموش گردد؟
آيا بياد مي آوري آن روزهاي گذشته و آن عهد و پيمان هايي را كه دلهاي ما را بهم پيوست ؟ بدانگونه كه اگر كسي مي گفت اين رابطه را روزگار برهم مي زند، بر او مي خنديديم. مگر تو بمن نمي گفتي كه زندگي را دوست مي داري زيرا من زنده ام؟
از آنچه بر ماگذشته تو را چيزي نمي گويم.... ولي متاسفم بر آن نهالي كه با چه اميدهايش كاشتم و چون زمان گلش، در رسيد آن گل را باد سوزاني خشكاند. آري غنچه عشق ما نشكفته پژمرده شد. اگر فرشته مي تواند آدمي را كيفر كند اين منتهاي شدت كيفر است.
اي كاش گذشته را فراموش مي كردم و به دلخوشي پيشين باز مي گشتم . آيا بياد مي آوري آن روز را كه مي گفتي تو اين لبخند را از لبان فرشته ربوده اي؟ اينك كجايي كه ببيني آن لبخند چه بر سرش آمده.
خداحافظ
امروز ديگر تو را ترك خواهم گفت. اصرار نكن ديگر نمي مانم. بعد از اين همه كه مرا آزردي حالا در اين دقايق آخر با من مهرباني مي كني؟
اين اشكهاي گرم و سوزاني كه در چشمانم غلتانست با تو چه مي گويند و از من چه مي خواهند؟ جز اينكه تنها وفاداري را آرزو مي كنند؟ ولي من آنها را مايوسانه از خودم مي رانم چون وفايي در تو نميابم. آري مي روم خداحافظ. دوست دارم دور از تو جان بسپارم تا صداي قهقه خندهايت را بگوشم نشنوم.
بگذار بروم و از تو فرسنگها دور باشم. نمي دانم به من چه خواهند گفت در حاليكه با دلي شكسته و پريشان باز مي گردم و با تو چه خواهند كرد آن ناز و عشوه هايي كه تو را مجذوب كرده است. بر دل ها آتش مي زني اما باز گناه را به من نسبت خواهند داد و تقصير را بر گردن من خواهند نهاد. راست است كه يك دل و يك عشق تو را كافي نيست. تو بايد دلها بسوزي. بدبخت من، كه جز يك دل و يك عشق نداشتم.
خداحافظ، گريه نكن كه باور نمي كنم مرا دوست بداري. شايد اين اشكها بخاطر تنهايي باشد ولي نترس تو را تنها نمي گذارند. اين من هستم كه بايد بگريم. تنها من هستم كه جز تو ندارم، و تو هم مرا نمي خواهي.
من بايد آه بكشم و اشك بريزم ولي كجا در تو اثر خواهد كرد؟ مي خواهم بروم ديگر اين سوگندها كه در پيشم ياد مي كني و قسم ها كه پي در پي بر زبان مي آوري نخواهد توانست مرا از رفتن باز دارد.
فراق تو برايم زياد سخت است زياد، ولي بيش از اين تاب بي وفايي و بي مهري هايت را ندارم. كجا برايم عزيز و دوست داشتني تر از كنار تو بود اگر با من كمي مهربان مي بودي؟ حال كه مرا دوست نمي داري، حال كه با من بي وفايي مي كني، حال كه من پناه گاهت نيستم، حال كه.... ديگر خداحافظ.
آن زمان كه دوستمان مي داشتند، دوستشان نداشتيم. آن زمان كه قدرمان را مي دانستند، قدرشان را ندانستيم و آن زمان كه ما را گرامي مي داشتند، گراميشان نداشتيم. و حال كه به قدر و ارزششان پي برديم آنها هستند كه ما را ترك خواهند گفت. زيرا كاسه صبر هر چه قدر هم كه بزرگ باشد سرانجام روزي لبريز خواهد شد.

منبع: مجموعه نرم افزاری Lord